4 augustus 2007 – Het afscheid van Lee Hazlewood, de man met de donkere stem en een nog donkerder pen
Op 4 augustus 2007 overleed Lee Hazlewood, de Amerikaanse singer-songwriter en producer die een cruciale maar vaak onderschatte rol speelde in de popgeschiedenis van de jaren zestig en zeventig. Hij stierf aan de gevolgen van kanker in zijn huis nabij Las Vegas, op 78-jarige leeftijd. Met zijn diepe, slepende stem en droge gevoel voor humor stond Hazlewood garant voor een reeks onsterfelijke nummers, waarvan een groot deel verbonden is aan Nancy Sinatra.
Wie denkt aan Hazlewood, denkt automatisch aan die onmiskenbare stem in ‘Some Velvet Morning’, of aan de cynisch-optimistische toon van ‘These Boots Are Made for Walkin’. Dat laatste nummer, in 1966 op plaat gezet door Nancy Sinatra, groeide uit tot een feministisch icoon met westerntwang en werd wereldwijd een nummer 1-hit. In zowel Nederland als Vlaanderen haalde het de hoogste regionen van de hitlijsten. In de Nederlandse Top 40 bereikte het de top 10, terwijl het in Vlaanderen eveneens stevig scoorde in de voorloper van de Ultratop.
Hazlewood schreef en produceerde niet alleen ‘These Boots…’, maar ook andere Sinatra-klassiekers zoals ‘Jackson’, het duet met Lee zelf, en ‘Did You Ever’, een speelse conversatie in liedvorm vol dubbelzinnigheid. Hij was meer dan alleen een songwriter: hij was een verhalenverteller met een voorliefde voor het melancholieke, het ironische en het eigenzinnige. Zijn werk met Nancy Sinatra maakte hem onsterfelijk, maar zijn invloed reikte verder.
Zo werkte hij ook samen met gitaarlegende Duane Eddy, aan wie hij die kenmerkende twang-sound hielp ontwikkelen. Hazlewood stond als producer en schrijver achter veel van Eddy’s instrumentale hits, en bracht het genre naar een hoger niveau met zijn onorthodoxe productietechnieken en scherpe oren.
Een andere opvallende samenwerking was die met Gram Parsons, de man die de countryrock een gezicht gaf. Hazlewood begreep Parson’s mengvorm van country, rock en melancholie als geen ander en leverde een stevige creatieve bijdrage aan de ontwikkeling van dat genre, ook al bleef zijn rol op de achtergrond.
En dan is er nog ‘Somethin’ Stupid’, het beroemde duet tussen Nancy en haar vader Frank Sinatra, een nummer dat Hazlewood produceerde. In 1967 werd het wereldwijd een nummer 1-hit, ook in Nederland en Vlaanderen. Het was de eerste keer dat een vader-dochter-duet de top van de hitlijsten bereikte, en de combinatie van Hazlewoods gladde arrangement en de warme stemmen van de Sinatras maakte het tijdloos.
Lee Hazlewood was nooit een man van de schijnwerpers, maar altijd van de schaduwen daar net achter. Zijn muziek klonk vaak als een film: filmisch, broeierig, suggestief. Zijn solowerk, waaronder albums als Trouble Is a Lonesome Town en Cowboy in Sweden, werd pas later echt herontdekt en gewaardeerd, vooral door artiesten uit de alternatieve hoek die in hem een cultheld zagen.
In de popgeschiedenis is Hazlewood die zeldzame figuur: een stille kracht met een onuitwisbare invloed. Hij schreef geen liedjes om hits te scoren, maar omdat hij iets wilde vertellen. Soms zwartgallig, vaak absurdistisch, maar altijd uniek.
Toen hij op die zomerse dag in 2007 zijn laatste adem uitblies, verloor de muziekwereld een van haar meest karaktervolle stemmen — niet zozeer een man van vele woorden, maar wel van de juiste.