In memoriam – Willy DeVille: de man met de hoed, de ziel en de zielsmuziek
De man met de rokerige stem en de ziel van New Orleans
Op 6 augustus 2009 verloor de muziekwereld een van haar meest kleurrijke en mysterieuze figuren: Willy DeVille. Een zanger met een stem als gerookt fluweel, de uitstraling van een doorleefde dandy, en een muzikaal hart dat klopte in het ritme van rhythm & blues, doowop, cajun en latin. Zijn dood kwam na een strijd tegen alvleesklierkanker, op 58-jarige leeftijd. Maar zijn muziek leeft voort – op vinyl, op CD, in onze herinnering, en in elke straatlamp die zachtjes flikkert boven een verlaten boulevard.
Geboren als William Paul Borsey Jr. in Stamford, Connecticut, op 25 augustus 1950, brak hij in de jaren zeventig door met zijn band Mink DeVille. Deze groep stond in 1977 in de legendarische CBGB’s in New York, tussen punkbands als The Ramones en Television, maar DeVille was van een ander kaliber. Terwijl de rest schreeuwde, fluisterde hij. Waar anderen hun woede uitschreeuwden, zong hij over verloren liefdes en gebroken dromen, met passie en elegantie.
Mink DeVille bracht onder andere de klassieker Spanish Stroll uit in 1977, een nummer dat net zo goed in Havana als in Harlem gespeeld had kunnen zijn. Het werd zijn grootste hit in Nederland en bereikte daar de derde plek in de Top 40. Maar Willy wilde meer dan een band. In de jaren tachtig ging hij solo en werkte hij samen met grote namen zoals Mark Knopfler, Jack Nitzsche en Dr. John.
Zijn stijl? Moeilijk te vangen in één genre. Hij mengde americana, New Orleans soul, Franse chansons, tex-mex en zelfs tangoklanken tot een uniek geluid dat je niet alleen hoort, maar voelt in je borstkas.
Zijn grootste successen in Nederland en Vlaanderen
In Nederland was Spanish Stroll zonder twijfel zijn grootste hit, met een topnotering op nummer 3 in de Nederlandse Top 40 in 1977. In Vlaanderen haalde Hey Joe geen officiële notering in de Ultratop 50, ondanks dat het in 1992 veel airplay kreeg en populair was bij fans. Zijn solowerk werd daar eerder beschouwd als cult dan als hitparade-materiaal.
Willy DeVille was geen hitkanon, maar een cultheld. Een man die het podium betrad als een kruising tussen een flamencodanser en een rock-‘n-roll dichter. Altijd in zwart, met een sierlijke snor, glanzende schoenen en een blik die verhalen vertelde zonder woorden.
Hij stierf niet op zijn verjaardag, maar negentien dagen ervoor. Toch voelt het als een wrang toeval – een melancholische cirkel die past bij een artiest die verdriet en schoonheid wist te verweven als geen ander.
Willy DeVille is niet verdwenen – hij zwerft nog steeds rond, ergens tussen de steegjes van New Orleans en de kelders van Parijs, fluisterend over liefde, verlies en hoop.
Sommige stemmen doof je niet uit. Die blijven nagalmen.