Biografie van de Goombay Dance Band

De Goombay Dance Band was een van die kleurrijke groepen uit de vroege jaren tachtig die met hun exotische klanken en tropische uitstraling een vleugje zon brachten in de Europese hitparades. De band werd in 1979 opgericht door de in Hamburg woonachtige Duitser Oliver Bendt, die eerder actief was als zanger, acteur en musicalartiest. De naam van de groep is afgeleid van de Bahamaanse muziekstijl “Goombay”, een ritmische mix van calypso, reggae en pop, die de band op eigen wijze combineerde met westerse melodieën en een vleugje kitsch.

Hun doorbraak kwam in 1979 met het nummer “Sun of Jamaica”, een zomers lied vol heimwee naar tropische oorden. Het groeide uit tot een gigantische hit in heel Europa. Ook in Nederland en Vlaanderen sloeg de vrolijke melodie onmiddellijk aan. In Nederland bereikte “Sun of Jamaica” in 1980 de eerste plaats in de Top 40, terwijl het in Vlaanderen eveneens de top van de hitlijsten haalde. Het nummer groeide uit tot een klassieker in het genre van de zomerse popmuziek en wordt tot op de dag van vandaag nog vaak gedraaid op nostalgische radiostations.

De Goombay Dance Band wist het succes van hun debuuthit knap vast te houden met “Aloha-Oe, Until We Meet Again”, een bewerking van het Hawaiiaanse volkslied “Aloha ʻOe”. Ook dit nummer werd in 1981 een grote hit. In Nederland kwam het tot de tiende plaats in de Top 40 en in Vlaanderen bereikte het opnieuw de hoogste regionen van de hitlijsten. De band had hiermee een herkenbare formule gevonden: warme melodieën, tropische arrangementen en teksten vol zon, zee en romantiek.

Een andere bekende hit van de groep was “Seven Tears”, dat in 1982 opnieuw een groot succes werd. Het nummer was wat melancholischer van toon dan hun eerdere werk, maar behield dezelfde herkenbare Goombay-sfeer. “Seven Tears” stond in Nederland vier weken op nummer één en in Vlaanderen eveneens op de eerste plaats. Het was hun grootste internationale hit, met zelfs een nummer-éénnotering in het Verenigd Koninkrijk – iets wat slechts weinig Duitse acts ooit is gelukt.

De samenstelling van de groep wisselde regelmatig, maar Oliver Bendt bleef altijd het gezicht en de drijvende kracht achter de Goombay Dance Band. Zijn vrouw, Alicia Bendt, maakte ook deel uit van de groep, samen met diverse achtergrondzangeressen en dansers die de band hun tropische flair gaven. Hun opvallende kostuums, vaak met veren, kralen en exotische patronen, versterkten het vrolijke, escapistische karakter van hun muziek.

In de loop van de jaren tachtig verloor de band terrein toen de muzikale trends verschoven richting synthpop en rock. Toch bleef de Goombay Dance Band een vaste waarde op televisie en zomerfestivals. In de decennia daarna bleef Oliver Bendt onder de naam Goombay Dance Band optreden, vaak met een nieuwe bezetting. Het publiek dat was opgegroeid met hun vrolijke melodieën bleef trouw en nostalgisch.

Hun muziek roept nog altijd beelden op van witte stranden, turkooisblauwe zeeën en eindeloze zomers – een ontsnapping aan het grijze Europese weer. “Sun of Jamaica”, “Aloha-Oe” en “Seven Tears” zijn inmiddels onverwoestbare klassiekers geworden in het genre van de vrolijke, zomerse pop. De Goombay Dance Band bracht het zonnetje in de huiskamer en maakte van exotische dromen even werkelijkheid.

Hun grootste hits in Nederland waren “Sun of Jamaica” (nummer 1 in 1980), “Aloha-Oe, Until We Meet Again” (nummer 10 in 1981) en “Seven Tears” (nummer 1 in 1982). In Vlaanderen stonden dezelfde drie nummers bovenaan de hitparade, met “Sun of Jamaica” en “Seven Tears” als nummer-één-hits. Daarmee schreef de Goombay Dance Band zich blijvend in de geschiedenis van de Europese popmuziek als de ultieme zomerse hitmachine.